Πάσχα, λύτρον λύπης…

Δεν είχε καλή φωνή. Δεν είχε φαινομενικά τίποτε όμορφο επάνω του: Μάτια και μαλλιά γκρίζα, ζωή μισοθαμμένη σε έγνοιες, χαμόγελα πικρά, ως και τα ρούχα του γκρίζα ήταν. Από εκείνους που δεν ανοίγονται εύκολα, αλλά μπορείς να υποθέσεις και να διατρέξεις με μια ματιά της ζωής τους την ιστορία, με οίκτο και με θλίψη. Άνθρωποι, διάχυτες λύπες, που ευδοκιμούν σε εποχές που η μοίρα θυμώνει. Σε γραφεία, λεωφορεία, δίπλα σου και έναν κόσμο ολόκληρο μακριά σου, μια κουβέντα απόσταση μα κι ένα ευρύχωρο κενό να πέσει μέσα η φιλόδοξη απόπειρα.

Άνθρωποι, που βαθιά σου τους φοβάσαι μην και ξυπνήσεις κάποτε και τους ανταμώσεις έξαφνα στον καθρέπτη σου.

Κάποιοι τους, σε Εκκλησίες και σε στασίδια ακουμπούν αφανώς. Βρίσκουν ίσως σε τούτη την κατάνυξη εκείνα που δεν βρίσκουν στους ανθρώπους, και άλλα πολλά ίσως βρίσκουν, για τα οποία δεν μπορούμε εύκολα και περήφανα να κάνουμε υποθέσεις και να βγάλουμε εκείνα τα ωραία μας ψυχογραφήματα, γιατί αφορούν κόσμους προσωπικούς, μυστικούς και μυστήριους.

Κόσμους που όλο και περισσότερο οι εποχές αγνοούν.

Δεν είχε καλή φωνή. Μα ούτε και θάρρος είχε. Για αυτό απόρησαν όλοι το βράδυ της Ανάστασης που τον είδαν να φεύγει από την αγαπημένη του κρυφή θέση και να διατρέχει τη δεξιά πτέρυγα να φτάσει ως το ψαλτήρι, βιαστικός, σαν κάτι να θέλει να προλάβει. Τότε πρόσεξαν και το άσπρο του πουκάμισο. Χώθηκε στον λαμπρό χορό κάπως άτσαλα και ακούσθηκε τότε ένα αλλιώτικο επιφώνημα, τόσο ειλικρινές και βαθύ, σαν κόμπος του λαιμού που λύνεται, που ουδείς πρόσεξε πως ήταν φάλτσο:

«…Ὤ-ω-ω, Πάσχα λύτρον λύπης!…»

και είχαν τα μάτια του τα γκρίζα, μιαν υγράδα, και έλαμπαν απόκοσμα.

Κι απεσύρθη έπειτα και επέστρεψε πίσω δεξιά στο αγαπημένο του στασίδι. Για μία συλλαβή μόνον βγήκε μπροστά, πρώτη και μοναδική φορά στην ζωή του.

Ήξερε φαίνεται καλύτερα από όλους πως η υμνολογία δεν συνηθίζει τέτοια επιφωνήματα: Τέτοιου είδους «Ω…» και «Α…», που τα μοιράζουν στα τραγούδια τα λαϊκά εύκολα και φθηνά, δεν εμφανίζονται σχεδόν ποτέ στους στίχους της.

Εκτός, και αν συντρέχει κάποιος λόγος πολύ σοβαρός…

πηγή: Περιοδικό Η Δράση μας.